H Lauren Bacall, μεγάλη σταρ του παλιού Χόλιγουντ, πέθανε σαν σήμερα 12 Αυγούστου 2014. Αυτή είναι η ζωή της.
Η Λορίν Μπακόλ γεννήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 1924 στη Νέα Υόρκη, με το όνομα Betty Joan Perske και έμελλε να γίνει μια από τις μεγαλύτερες σταρ του παλιού Χόλιγουντ. Ξεκίνησε το μόντελινγκ στα 17 και συμπλήρωνε το εισόδημά της ως ταξιθέτρια στο St. James Theatre και ως υποδοχή στο Stage Door Canteen που βρισκόταν δίπλα στο Broadway, το οποίο τόσο λάτρευε. Το 1941 ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής και έβγαινε με τον συμφοιτητή της Κερκ Ντάγκλας. Το 1942 εμφανίστηκε ως ενζενί στο Franklin Street αλλά το έργο σταμάτησε πριν φτάσει στη Νέα Υόρκη. Η φωτογραφία της όμως στο εξώφυλλο του Harper’s Bazaar το 1943 κέντρισε το ενδιαφέρον της γυναίκας του σκηνοθέτη Howard Hawks, η οποία τον ενθάρρυνε να την περάσει από κάστινγκ για την επερχόμενη ταινία του. Ο Hawks ζήτησε από τη γραμματέα του να μάθει περισσότερα για τη Μπακόλ και από λάθος συνεννόηση εκείνη της έστειλε ένα αεροπορικό εισιτήριο για να παρευρεθεί στην οντισιόν στο Χόλιγουντ. Έτσι βρέθηκε στην –κλασική πλέον- ταινία «To Have and Have Not» να υποδύεται την Marie που μαθαίνει τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ να σφυρίζει και στα 19 της έγινε το όνειρο κάθε άνδρα.
«Αν με θέλεις απλά σφύρα. Ξέρεις πώς να σφυρίζεις, έτσι δεν είναι Στιβ; Απλά ενώνεις τα χείλη σου και φυσάς».
Η Μπακόλ ήταν ψηλή (1.74) για τα δεδομένα των ηθοποιών της εποχής και αυτό που πολλοί δεν γνωρίζουν είναι ότι η φυσική της φωνή ήταν ψιλή και ένρινη. Μετά από παρότρυνση του Hawks ξεκίνησε μαθήματα για να την «βαθύνει», τα οποία περιλάμβαναν ώρες δυνατής απαγγελίας Σαίξπηρ καθημερινά. Το τρακ που ένιωθε στα γυρίσματα, την οδήγησε να κρατάει το κεφάλι της χαμηλά για να μην τρέμει. Αυτό, σε συνδυασμό με το λάγνο βλέμμα και τη βαθιά φωνή είχαν ως αποτέλεσμα να της αποδοθεί το παρατσούκλι «The Look» (το βλέμμα) που έμελλε να γίνει ένα από τα χαρακτηριστικά της. Ο ρόλος της στην συγκεκριμένη ταινία ήταν αρχικά μικρότερος, όμως κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων ξαναγράφτηκε και επεκτάθηκε αρκετά. Εκείνη και ο κατά 25 χρόνια μεγαλύτερός της Χάμφρεϊ ερωτεύτηκαν στα γυρίσματα και παντρεύτηκαν το 1945, αμέσως μόλις εκείνος χώρισε την τρίτη του σύζυγο.
Ως ζευγάρι συνέχισαν ωστόσο και εντός σκηνής συμπρωταγωνιστώντας στις ταινίες «The Big Sleep» (1946), «Dark Passage» (1947) και «Key Largo» (1948). Η Μπακόλ βέβαια έχτιζε μια καριέρα και μακριά από το σύζυγό της, παίζοντας σε ταινίες με άλλους μεγάλους σταρ, όπως το «Young Man with a Horn» (1950) με τον Κερκ Ντάγκλας και την Ντόρις Ντέι, το «How to Marry a Millionaire» (1953) με τη Μέριλιν Μονρόε και τη Μπέτι Γκράμπλ, το «Designing Woman» (1957) με τον Γκρέγκορι Πεκ. Η ίδια απέρριπτε ρόλους στους οποίους δεν έβρισκε ενδιαφέρον, οπότε κέρδισε τη φήμη της δύσκολης. Με τον Μπόγκαρτ απέκτησαν δύο παιδιά, τον Στέφεν Χάμφρεϊ (1949) και την Λέσλι Χάουαρντ (1952). Όταν έχασε τον αγαπημένο της σύζυγο από καρκίνο, μετά από 12 χρόνια γάμου, η Μπακόλ απομακρύνθηκε κάπως από το Χόλιγουντ και άρχισε να εμφανίζεται σποραδικά σε ρόλους: «Goodbye Charlie» (1959), «Cactus Flower» (1965), «Sex and the Single Girl» (1964), «Harper» (1966).
Μετά το θάνατο του Μπόγκαρτ, έβγαινε για ένα διάστημα με τον γόη Φρανκ Σινάτρα. Η ίδια δήλωσε ότι εκείνη τερμάτισε τη σχέση, ωστόσο κάποια χρόνια αργότερα έγραψε στην αυτοβιογραφία της ότι την χώρισε ο Σινάτρα γιατί αναστατώθηκε όταν έμαθε ότι η πρόταση γάμου που της έκανε διέρρευσε στον Τύπο και τη θεώρησε υπεύθυνη. Το 1961 παντρεύτηκε τον ηθοποιό Τζέισον Ρόμπαρτς με τον οποίο απέκτησε ένα γιο και τελικά χώρισε το 1969 γιατί εκείνος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού. Η μεγάλη επάνοδος της καριέρας της έγινε με το Broadway μιούζικαλ «Applause» (1970) που της χάρισε το Tony Award καλύτερης ηθοποιού. Στη συνέχεια πραγματοποίησε σημαντικές ερμηνείες στις ταινίες «Murder on the Orient Express» (1974), «The Shootist» (1976) και «The Fan» (1981) και κέρδισε ένα δεύτερο Tony Award για το «Woman of the Year» (1981).
Οι ρόλοι που ανέλαβε τη δεκαετία του ’90 της έδωσαν ίσως τη μεγαλύτερη αναγνώριση της καριέρας της. Έλαβε εξαιρετικές κριτικές για την εμφάνισή της στο «Misery» (1990), «The Portrait» (1993), «My Fellow Americans» (1996) και «Diamonds» (1999), ενώ η ταινία «The Mirror Has Two Faces» (1996) της χάρισε μια Χρυσή Σφαίρα, ένα BAFTA, ένα SAG Award και την πρώτη της υποψηφιότητα Όσκαρ για β’ γυναικείο ρόλο. Ακολούθησαν αρκετές ταινίες ακόμη, ενώ η τελευταία της ήταν το «The Walker» (2007). H Μπακόλ έχει κυκλοφορήσει τρεις αυτοβιογραφίες: «By Myself» (1978), «Now» (1994) και «And Then Some» (2005). Χαρακτηρίστηκε ως η 20η σπουδαιότερη γυναίκα σταρ του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου και έλαβε το Τιμητικό Βραβείο της Ακαδημίας από την Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών το 2009 ως αναγνώριση της συμβολής της στη Χρυσή Εποχή των κινηματογραφικών ταινιών.
Ένα από τα τελευταία αστέρια της χρυσής εποχής, η Μπακόλ ήταν μούσα για πολλούς σχεδιαστές, συμπεριλαμβανομένου του Yves Saint Laurent, του οποίου η αιχμηρή ραπτική ήταν εμπνευσμένη από τα κοστούμια της στις ταινίες του Milo Anderson και άλλων. Και η Μπακόλ ανταπέδωσε τη χάρη, με το να γίνει πιστή πελάτισσα του Saint Laurent τις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ή όπως η ίδια χαρακτηριστικά έχει πει: «Αν είναι παντελόνι, είναι Yves». Η Μπακόλ γενικά δεν ξέχασε ποτέ το «χρέος» της στη μόδα (ολόκληρη η καριέρα της ξεκίνησε άλλωστε από ένα εξώφυλλο) και έτσι το 1968 γύρισε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Paris Collections» κάνοντας συνεντεύξεις με τους Saint Laurent, Pierre Cardin, Marc Bohan και άλλους. Στη μεγάλη οθόνη, η Μπακόλ φορούσε εντυπωσιακά φορέματα που αναδείκνυαν την υπέροχη σιλουέτα της. Εκτός, όμως, ήταν ένα κορίτσι με παντελόνι, που άντεξε ως σύμβολο της παλιάς χολιγουντιανής ισότητας και ομοιόμορφου στυλ. Ο συγγραφέας/σκηνοθέτης Matt Tyrnauer δήλωσε το 2011 ότι η Μπακόλ, κατά τη διάρκεια των συνεντεύξεών τους στο διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη, «είναι ντυμένη κάθε φορά με μαύρο παντελόνι, μαύρο πουκάμισο και μαύρα ορθοπεδικά παπούτσια». Αριστοκρατική, με τον τρόπο που μόνο εκείνη ήξερε.
Η Λορίν Μπακόλ έφυγε από τη ζωή στις 12 Αυγούστου 2014, σε ηλικία 90 ετών, μετά από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Το 1996, δίνοντας συνέντευξη στον Τζέρεμι Άιζακς είχε πει:
«Είχα ένα τέλειο γάμο, έχω τρία τέλεια παιδιά και τέσσερα εγγόνια. Είμαι ακόμη ζωντανή. Λειτουργώ ακόμη. Μπορώ να εργαστώ… Απλά μαθαίνεις να διαχειρίζεσαι όσα πρέπει να διαχειριστείς. Πέρασα την παιδική μου ηλικία στη Νέα Υόρκη, παίρνοντας λεωφορεία και μετρό. Και ξέρεις τι μαθαίνεις αν είσαι από τη Νέα Υόρκη; Ότι ο κόσμος δε σου χρωστάει τίποτα απολύτως».
10 ατάκες της Λορίν Μπακόλ
«Να ένα τεστ για να καταλάβεις αν η αποστολή σου στη ζωή έχει ολοκληρωθεί. Αν είσαι ακόμη ζωντανός, τότε δεν έχει ολοκληρωθεί».
«Δεν κερδίζεις πάντα τις μάχες σου, αλλά είναι καλό να ξέρεις ότι πάλεψες».
«Νομίζω ότι ολόκληρη η ζωή σου φαίνεται στο πρόσωπό σου και θα έπρεπε να νιώθεις περηφάνια για αυτό».
«Η ασθένεια ενός ανθρώπου είναι η ιδιωτική του περιοχή, δεν έχει σημασία πόσο σε αγαπάει και πόσο κοντά είστε, παραμένεις στην απ’έξω. Είσαι υγιής».
«Η διασημότητα δεν είναι επάγγελμα, είναι ατύχημα»
«Στο Χόλιγουντ, ένα συναινετικό διαζύγιο σημαίνει ότι ο καθένας παίρνει από 50% δημοσιότητα».
«Πάλεψα για αυτό το ρόλο (στην ταινία Designing Woman), τον ήθελα πολύ, πήρα χαμηλότερο μισθό, έκανα τα πάντα. Η Γκρέις Κέλι είπε: “Δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ που πήρες αυτό το ρόλο, είχε γραφτεί για εμένα”. Εντάξει, εκείνη πήρε τον πρίγκιπα, εγώ το ρόλο».
«Ποιο είναι το νόημα στο να δουλεύεις όλη σου τη ζωή και μετά να σταματάς»;
«Εύχομαι ο Φρανκ Σινάτρα απλά να το βούλωνε και να τραγουδούσε».
«Αν υπάρχει ένα πράγμα που ποτέ δεν ήμουν, ήταν μυστηριώδης, κι αν υπάρχει ένα πράγμα που δεν έχω κάνει, είναι να μην μιλάω».
ΠΗΓΗ:athensvoice.gr
