Την προσωπική τους Ανάσταση θέλησαν να αγγίξουν οι διάσημοι που δημόσια παραδέχθηκαν τους εθισμούς τους, μίλησαν για την ταραγμένη ψυχική τους υγεία και τις διατροφικές διαταραχές τους.
Μια Ανάσταση που ήρθε έπειτα από κόπο, πόνο και διαρκή προσπάθεια. Μια αναγέννηση που συνέβη γιατί είδαν κατάματα το πρόβλημα και δήλωσαν δυνατοί και έτοιμοι να το αντιμετωπίσουν.
Γκλεν Κλόουζ
«Δεν θα με χαρακτήριζα καταθλιπτική, αλλά νομίζω ότι έχω περάσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου με μια ήπια κατάθλιψη, την οποία κάποιες φορές βιώνω σαν μια ομίχλη. Την έχω συνηθίσει σε τέτοιο βαθμό, που δεν το σκέφτομαι πολύ. Παίρνω καθημερινά μια μικρή δόση αντικαταθλιπτικών που με βοηθάει», έχει δηλώσει στο παρελθόν η Γκλεν Κλόουζ.
Η ηθοποιός έχει συμβάλλει τα μέγιστα ώστε να εξαλείψει το στίγμα γύρω από την ψυχική υγεία. Με λόγια και πράξεις. Το 2010, η ηθοποιός δημιούργησε τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό, Bring Change To Mind, (BC2M) για να βοηθήσει στην ευαισθητοποίηση το κόσμου για τις ψυχικές ασθένειες αλλά και να μπει ένα τέλος στον στιγματισμό και τη σιωπή γύρω από αυτές.
«Δεν μπορείτε να λύσετε τα προβλήματάς σας αν δεν αρχίσετε να μιλάτε για αυτά και να μην ψιθυρίζετε. Αυτό αλλάζει τα πάντα», επαναλαμβάνει συχνά η Κλόουζ.
Στη σειρά του Apple TV+ «The Me You Can’t See», η ηθοποιός αποκάλυψε ότι ο πατέρας της ακολούθησε μία θρησκευτική αίρεση με το όνομα «Moral Re-Armament» το 1954, όταν εκείνη ήταν μόλις 7 ετών.
«Όλοι έλεγαν τα ίδια πράγματα και υπήρχαν πολλοί κανόνες, πολύς έλεγχος. Ήταν πραγματικά απαίσιο. Λόγω της καταστροφής, της συναισθηματικής και ψυχολογικής, που μου προκάλεσε η αίρεση, δεν κατάφερα να πετύχω στις σχέσεις μου και να βρω έναν μόνιμο σύντροφο και λυπάμαι γι ‘αυτό.
Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι κάτι που περνάς σε τόσο πρώιμο στάδιο της ζωής σου εξακολουθεί να έχει την ικανότητα να είναι καταστροφικό. Νομίζω ότι αυτό είναι παιδικό τραύμα. Είμαι ψυχολογικά τραυματισμένη», έχει εξομολογηθεί.
Η Γκλεν Κλόουζ αντιμετώπισε επίσης τις ψυχικές ασθένειες μέσα στην οικογένειά της, με την περίπτωση της αδερφής της, Τζέσι και ανιψιού της, Κάλεν Πικ, να έχουν αντίκτυπο και στη δική της ζωή.
«Θυμάμαι ότι τα παιδιά της ήταν ήδη φορτωμένα στο αυτοκίνητό της και ήρθε σε ‘μένα φωνάζοντας από τον δρόμο «χρειάζομαι βοήθεια. Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι την αυτοκτονία»» είπε για την αδερφή της.
Η Τζέσι ζήτησε βοήθεια και την έλαβε. «Την πήγα στο Νοσοκομείο Μακλίν, ένα ψυχιατρικό νοσοκομείο στη Μασαχουσέτη και σε ηλικία 50 ετών, διαγνώστηκε σωστά ως διπολική με ψυχωσικές τάσεις».
Η Κλόουζ μιλά συχνά για την ιστορία ζωής της αδερφής και του ανιψιού της, αλλά και την απόφασή τους να μοιράζονται ανοιχτά το ταξίδι τους.
«Το ότι μιλούν δημόσια σε μια εθνική πλατφόρμα για το τι έζησαν στην πραγματικότητα, αυτό είναι απλά θαρραλέο. Και είναι οι ήρωές μου, παρόλο που αυτή είναι μια υπερβολική λέξη. Πραγματικά είναι».
Τιερί Ανρί
«Σε όλη μου την καριέρα ήμουν σε κατάθλιψη. Για να το καταλάβει κανείς αυτό, πρέπει να γυρίσει πίσω, όταν ήταν νέος. Όταν ήμουν παιδί δεν έπαιρνα στοργή. Όταν ο πατέρας μου με αγκάλιασε για πρώτη φορά, το πρώτο πράγμα που είπε ήταν: «αυτό το μωρό θα γίνει ένας απίστευτος ποδοσφαιριστής». Με διαμόρφωσε, ήταν σκληρός.
Στα 13 μου σκόραρα και τα έξι γκολ σε ένα ματς, αλλά πάντα είχε σημασία αυτό που δεν έκανα. Πάντα είχα τον φόβο και την πίεση να ευχαριστήσω τους άλλους με το ποδόσφαιρό μου και τα χρήματά μου. (…)
Πάντα η ευτυχία μου περνούσε μέσα από τους άλλους .Ήταν δύσκολο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, πέρα από την οργή και τον θυμό.
Ως αθλητής μπορείς να αποφεύγεις τα προβλήματά σου. Ως αθλητής ξέρεις τι να κάνεις. Όταν σταμάτησα, πέθανε αυτό το κομμάτι μου. Στην κοινωνία δεν μας έχουν μάθει να διαχειριζόμαστε τον θάνατο.
Το να βγαίνεις στον πραγματικό κόσμο είναι ένα σοκ, γιατί πολύ απλά δεν είσαι κατάλληλα προετοιμασμένος για τον πραγματικό κόσμο. Όταν βγάζεις την «κάπα» του ποδοσφαιριστή είσαι γυμνός. Τώρα βλέπουν την αδυναμία σου. Βλέπεις εσύ την αδυναμία σου, την αισθάνεσαι.
Τότε τα πράγματα γίνονται τρομακτικά γιατί δεν έχεις τις απαντήσεις. Το μυαλό μου άρχισε να υπεραναλύει και όταν υπεραναλύεις, συνήθως δρομολογείσαι στο χειρότερο σενάριο, δεν πας στα θετικά. Τείνεις να πέφτεις κι άλλο.
Πάντα ήθελα να έχω την εξήγηση για όσα μου συμβαίνουν μέχρι που μια μέρα άρχισα να κλαίω χωρίς λόγο. Έβλεπα μια ταινία που δεν ήταν απαραίτητα δυσάρεστη και έκλαιγα, κατάλαβα πως είχα μαζεμένη τεράστια πίεση μέσα μου όλα αυτά τα χρόνια».
Το απόσπασμα αυτό ανήκει στον Τιερί Ανρί, ο οποίος με θάρρος μίλησε στην εκπομπή «The Diary Of A CEO» και τον Στίβεν Μπαρλέτ για την κατάθλιψη.
Μετά από χρόνια προσωπικής μάχης, ο Ανρί βρήκε τη δύναμη να ανακαλύψει τι συνέβαινε μέσα του και τελικά να σταμάτησε να κρύβεται. Να είναι ο εαυτός του θέλει και το πετυχαίνει καθημερινά με κόπο και προσωπική δουλειά.
Μπέλα Χαντίντ
Για την ψυχική της υγεία έχει τοποθετηθεί δημόσια και η Μπέλα Χαντίντ. Σε ένα ποστ στο Instagram έχει αναφέρει: «Τα social media δεν είναι αληθινά. Για όσους παλεύουν, παρακαλώ να το θυμάστε. Μερικές φορές, το μόνο που θες να ακούσεις, είναι ότι δεν είσαι μόνη. Οπότε, από εμένα σε εσένα, δεν είσαι μόνη. Σε αγαπώ, σε βλέπω και σε ακούω.
Το να βοηθάς τον εαυτό σου και η ψυχική ασθένεια/χημική ανισορροπία, δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Είναι σαν ένα τρενάκι με εμπόδια. Έχει τα πάνω και τα κάτω του και διάφορες πλευρές. Αλλά θέλω να ξέρεις ότι υπάρχει πάντα φως στο τέλος του τούνελ.
Και το τρενάκι πάντα σταματά τελείως κάποια στιγμή. Φυσικά, υπάρχει περίπτωση να ξαναξεκινήσει, αλλά για ‘μένα είναι πάντα καλό να ξέρω ότι ακόμα κι αν είναι για μερικές μέρες, εβδομάδες ή μήνες, όντως βελτιώνεται. Σε κάποιο βαθμό, ακόμα και για λίγο. Μου πήρε πολύ καιρό να το βάλω αυτό στο μυαλό μου.
Έχω όμως καταρρεύσει αρκετές φορές για να ξέρω καλά ότι αν δουλέψεις σκληρά με τον εαυτό σου, περάσεις χρόνο μόνη σου για να καταλάβεις τα τραύματά σου, τις αδυναμίες, τις χαρές σου και τη ρουτίνα σου, θα μπορείς πάντα να καταλάβεις ή να μάθεις περισσότερα για τον δικό σου πόνο και πώς να τον διαχειριστείς.
Αυτό είναι το μόνο που πρέπει να ζητάς από τον εαυτό σου. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαίνεται όλο και πιο δύσκολο να μην μοιράζομαι την αλήθεια μου εδώ. Ευχαριστώ που με βλέπετε και με ακούτε».
Ανοιχτά και χωρίς μισόλογα.
Νικόλ Σέρζινγκερ
Ήταν καλοκαίρι του 2014 όταν η τραγουδίστρια Νικόλ Σέρζινγκερ αποφάσισε να μιλήσει δημόσια για τη βουλιμία που αντιμετώπιζε. Η Σέρζινγκερ είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που οι γιατροί την προειδοποίησαν ότι ήταν θέμα χρόνου να χάσει τη φωνή της.
«Είναι μια τόσο φρικτή και παραλυτική ασθένεια η βουλιμία. Για εμένα αποτελεί μία σκοτεινή εποχή. Για αυτό μπορώ να συμπάσχω τόσο πολύ με τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν δαίμονες και έχουν φωνές στο κεφάλι τους, που δεν τους λένε ωραία πράγματα για τον εαυτό τους. Δεν σε αφήνει να ζήσεις τη ζωή σου» εξομολογήθηκε στο Cosmopolitan η Νικόλ Σέρζινγκερ.
Θα χάσω ό,τι αγαπώ, σκέφτηκα, εάν δεν αγαπώ τον εαυτό μου. Όταν έρχεται η ημέρα που νιώθεις ότι έφτασε το τέλος, λες απλώς: «Σταματάω»».
Κατά τη διάρκεια μιας περιοδείας του συγκροτήματος «The Pussycat Dolls» ο μάνατζερ της τη βρήκε λιπόθυμη στο καμαρίνι της. Η Σέρζινγκερ έλαβε θεραπεία αφού έφυγε από το συγκρότημα το 2009.
«Είναι λυπηρό το πώς σπατάλησα τη ζωή μου. Όλα έμοιαζαν τέλεια εξωτερικά, το συγκρότημα βρισκόταν στην κορυφή, όμως εγώ ήμουν δυστυχισμένη. Δεν πρόκειται να το αφήσω να συμβεί ξανά – έχουμε μόνο μία ζωή κι εγώ ήμουν 27 χρονών μόνο μία φορά».
Σελένα Γκόμεζ
«Θα είμαι πολύ ανοιχτή με όλους όσον αφορά στη διάγνωσή μου: Έχω βρεθεί σε τέσσερα κέντρα θεραπείας έως τώρα στη ζωή μου», δήλωσε η Σελένα Γκόμεζ στο περιοδικό «Rolling Stone».
«Νομίζω πως λίγο μετά τα είκοσί μου άρχισα να σκοτεινιάζω μέσα μου, άρχισα να νιώθω ότι δεν έχω πλέον τον έλεγχο των συναισθημάτων, των σκέψεων και των συμπεριφορών μου – κι αυτό ήταν αρκετά τρομακτικό».
H Σελένα Γκόμεζ επιβεβαίωσε δημόσια ότι είχε διαγνωστεί με διπολική διαταραχή το 2020 κατά τη διάρκεια livestream της στο Instagram με τη Μάιλι Σάιρους.
«Θα είμαι ειλικρινής δεν ήθελα να πάω στο ψυχιατρείο. Δεν ήθελα, αλλά δεν ήθελα να είμαι και παγιδευμένη στο μυαλό και τον εαυτό μου πια. Νόμιζα ότι η ζωή μου είχε τελειώσει. Πίστευα ότι αυτό θα είναι η ζωή μου από εδώ και πέρα», είχε πει στο ντοκιμαντέρ «My Mind and Me» της Apple TV+.
«Χρειάστηκε σκληρή δουλειά για να δεχτώ πρώτον ότι είμαι διπολική και δεύτερον να μάθω πώς να το διαχειρίζομαι γιατί δεν ήταν κάτι που θα περνούσε», είχε προσθέσει τότε.
«Θα ξεκινούσε με την κατάθλιψη και μετά θα πήγαινε στην απομόνωση. Τότε απλώς δεν μπορούσα να κουνηθώ από το κρεβάτι μου. Δεν ήθελα να μου μιλήσει κανείς. Οι φίλοι μού έφερναν φαγητό γιατί με αγαπούσαν, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ήταν. Μερικές φορές περνούσαν εβδομάδες που ήμουν στο κρεβάτι, όπου ακόμη και το περπάτημα στον κάτω όροφο μου έκοβε την ανάσα», είχε εξομολογηθεί στο «The Kelly Clarkson Show».
Πέρασε μήνες σε παράνοια σε μια μονάδα θεραπείας «ανίκανη να εμπιστευτεί κανέναν, νομίζοντας ότι ήταν όλοι έξω για να της επιτεθούν». Ήταν ένας ψυχίατρος που με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή τη βοήθησε να ξεπεράσει τα «σκοτεινά στάδια» και να ανακτήσει τον έλεγχο της ζωής της.
«Υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι δεν θα ήμουν εδώ αν δεν ήταν το ψυχωτικό διάλειμμα, αν δεν ήταν ο λύκος μου, αν δεν ήταν η διάγνωσή μου. Νομίζω ότι μάλλον θα ήμουν μια άλλη ενοχλητική οντότητα που θέλει απλώς να φοράει ωραία ρούχα όλη την ώρα. Με θλίβει να σκέφτομαι ποια θα ήμουν», ανέφερε η Σελένα Γκόμεζ που πια έχει ως ύψιστη προτεραιότητα την ψυχική της υγεία.
Ντέμι Μουρ
Τη δεκαετία του ’80 η Ντέμι Μουρ μπαίνει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης για ναρκωτικά και αλκοόλ. Φαινομενικά τα έχει όλα, όμως μέσα της νοσεί.
Η τραυματική παιδική της ηλικία, η εμμονή με την εικόνα της και οι καταχρήσεις την οδηγούν σε μια αυτοκαταστροφική δίνη. Παλεύει με τους δαίμονές της και ανα περιόδους σημειώνει μεγάλη πρόοδο. Δεν αργεί όμως να κυλήσει ξανά.
Τον Γενάρη του 2012 το 911 δέχεται κλήση από το σπίτι της ηθοποιού στο Λος Άντζελες. «Λόγω του άγχους στη ζωή της αυτήν τη στιγμή, η Ντέμι επέλεξε να αναζητήσει επαγγελματική βοήθεια για να θεραπεύσει την εξάντλησή της και να βελτιώσει γενικότερα την υγεία της. Θέλει να γίνει καλά και είναι ευγνώμων για την υποστήριξη της οικογένεια και των φίλων της», ανέφερε τότε ο εκπρόσωπός της.
Η Μουρ είχε καταρρεύσει στο σαλόνι του σπιτιού της μπροστά στα μάτια μιας φίλης της, η οποία και κάλεσε το 911.
Στη βιογραφία της «Inside Out», η Ντέμι Μουρ περιγράφει πως εκείνη την περίοδο έπασχε από κατάθλιψη, μετά την αποβολή του μωρού που περίμενε κατά τη διάρκεια αυτού του γάμου της με τον Άστον Κούτσερ.
Η αποβολή συνέβη στον 6ο μήνα της κύησης και η ηθοποιός δεν μπόρεσε να συλλάβει ξανά. «Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω πλήρως πόσο χαμένη, άδεια, απελπισμένη και μπερδεμένη ήμουν. Έπαψα να βλέπω ό,τι υπήρχε μπροστά στα μάτια μου, που ήταν η οικογένεια που είχα και νομίζω ότι αυτό έριξε βάρος και στον Άστον», είχε εξομολογηθεί.
Μετά από σκληρή μάχη, η Ντέμι Μουρ έχει βρει τις ισορροπίες της με την υποστήριξη της οικογένειάς της.
Μπράντλεϊ Κούπερ
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ έκανε μία σπάνια εξομολόγηση για τον εθισμό του στα ναρκωτικά, στην εκπομπή του National Geographic «Running Wild With Bear Grylls: The Challenge», δηλώνοντας «πολύ τυχερός» που κατάφερε να τον ξεπεράσει.
«Όσον αφορά στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, ναι, αλλά δεν έχει καμία σχέση με τη φήμη. Αλλά ήμουν τυχερός. Σταμάτησα στα 29 μου χρόνια και είμαι νηφάλιος. Είμαι πολύ τυχερός», ανέφερε ο ηθοποιός.
Και δεν έμεινε εκεί. Με απόλυτη ειλικρίνεια μίλησε και για την εποχή που παραλίγο να υποτροπιάσει. Ήταν το 2011 όταν έχασε τον πατέρα του: «είχα σίγουρα μια μηδενιστική στάση απέναντι στη ζωή μετά, όπως ακριβώς σκέφτηκα “Θα πεθάνω”», είπε ο Μπράντλεϊ Κούπερ
«Δεν ξέρω, δεν ήταν ωραία για λίγο, μέχρι που σκέφτηκα ότι πρέπει να αποδεχτώ αυτό που πραγματικά είμαι και να προσπαθήσω να βρω μια γαλήνη με αυτό, και μετά κατά κάποιο τρόπο εξομαλύνθηκε», συμπλήρωσε.
Ο Κούπερ έχει πολλές φορές αναφέρει ότι στον αγώνα του να απεξαρτηθεί είχε στο πλευρό του δύο πολύ καλούς φίλους, τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και τον Μπεν Άφλεκ.
Μπραντ Πιτ
Photo Credits: REUTERS/Juan Medina/File Photo
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ είχε στο πλευρό του τους Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και Μπεν Άφλεκ και ήξερε από πρώτο χέρι πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η υποστήριξη των κοντινών του ανθρώπων. Ήταν εκεί λοιπόν για τον Μπραντ Πιτ, όταν κι εκείνος ήρθε αντιμέτωπος με τον εθισμό στο αλκοόλ.
«Μεγάλωσα σε μία οικογένεια που έπρεπε να ξεπερνάμε μόνοι μας κάθε δυσκολία. Και να την κρύβουμε. Επρεπε να είμαστε ικανοί, δυνατοί να μην δείχνουμε αδυναμία», είχε αναφέρει σε συνέντευξη ο Μπραντ Πιτ.
Και είχε συνεχίσει ως εξής: «Είχα ξεπεράσει κάθε όριο, οπότε έπρεπε να το κόψω μαχαίρι. Πέρασα 6 μήνες σε αποτοξίνωση και ακόμα πηγαίνω στα μίτινγκ των Ανώνυμων Αλκοολικών.
Το να βρίσκεσαι ανάμεσα σε άντρες που κάθονται σ’ έναν κύκλο και σου ανοίγονται τόσο βαθιά, τόσο ειλικρινά ήταν κάτι που δεν είχα ξαναζήσει στη ζωή μου. Ενιωσα ασφαλής. Ήταν ένα ασφαλές περιβάλλον που κανείς δεν σε έκρινε, για αυτό δεν έκρινες κι εσύ τον εαυτό σου.
Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους βρήκα διέξοδο. Κάθαρση. Υπάρχει κάτι λυτρωτικό στο να βγάζεις τα χειρότερα κομμάτια του εαυτού σου. Ετσι βρίσκεις βάλσαμο και γιατρειά», έχει πει μιλώντας στους «The New York Times».
Κέρι Ουάσινγκτον
«Μιλώ δημόσια γι’ αυτό γιατί πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό να μην στιγματίζεται ο ψυχικά άρρωστος άνθρωπος. Το μυαλό και η καρδιά μου είναι πολύ σημαντικά για ‘μένα, οπότε δεν καταλαβαίνω γιατί δεν πρέπει να ζητήσω βοήθεια, ώστε να είναι υγιή όπως πχ. τα δόντια μου. Πηγαίνω στον οδοντίατρο, αλλά γιατί να μην πάω σε ένα ψυχίατρο αν το χρειάζομαι;», είχε πει για τη μάχη της με την κατάθλιψη στο περιοδικό Glamour το 2015 η Κέρι Ουάσινγκτον.
Η ίδια είχε μιλήσει και για τις διαταραχές πρόσληψης τροφής τις οποίες αγωνίστηκε να διαχειριστεί. «Το πρώτο πράγμα που με γονάτισε -όπως την πρώτη φορά που γονάτισα και προσευχήθηκα σε κάποια δύναμη μεγαλύτερη από εμένα για να πω, «Δεν μπορώ να το κάνω αυτό, χρειάζομαι λίγη βοήθεια»- ήταν με το φαγητό μου.
Ήμουν καλή στο να αποδώσω το «τέλειο». Ήμουν καλή στον έλεγχο. Θα μπορούσα να είμαι σε πάρτι όλη τη νύχτα και να πίνω, να καπνίζω και να κάνω σεξ και να εμφανίζομαι και να έχω καλούς βαθμούς. Ήξερα πώς να το διαχειριστώ.
Ήμουν τόσο υψηλής λειτουργικότητας και το φαγητό με έβγαλε εκτός. Η δυσμορφία του σώματος, το μίσος για το σώμα, ήταν πέρα από τον έλεγχό μου και πραγματικά με οδήγησε στο να νιώσω ότι «χρειάζομαι βοήθεια από κάποιον, ή κάτι, μεγαλύτερο από εμένα γιατί έχω πρόβλημα και δεν ξέρω πώς να ζήσω με αυτό»», ανέφερε η Κέρι Ουάσινγκτον κατά τη διάρκεια συνέντευξης με τη Ρόμπιν Ρόμπερτς.
Κάθε ημέρα απαιτεί μία μάχη συνεχή. «Δεν θα έλεγα ότι ξεδίνω ποτέ με το φαγητό, απλώς είναι πολύ διαφορετικό τώρα. Δεν είναι στα άκρα. Δεν υπάρχει αυτοκτονικός ιδεασμός, δεν είμαι πια εκεί.
Ο πάτος έχει ανέβει πολύ ψηλότερα, όπου αρκεί μια μικρή δυσφορία με αυτό για να ξέρω ότι αυτός είναι ένας τρόπος να με ελέγξω. Είναι πολύ πιο εύκολο. Είναι πολύ πιο λογικό από ό,τι ήταν παλιά».
ΠΗΓΗ: tovima.gr
